Is het dan nu geen tijd om eens over de Levante en de Poniente te schrijven? Zij zijn immers steevast aanwezig tijdens mijn reis hier. Er gaat geen dag voorbij zonder één van hen. Of zonder dat er over hen gesproken wordt.
‘De Levante komt morgen weer.’
‘Vandaag is het de Poniente.’
Geen idee trouwens of deze personages een hoofdletter verwachten.
Ik geef ze er alvast eentje, en met plezier.
Want het zijn immers niet zomaar winden, het zijn de Winden van Hier.

De Poniente is de wind die van op zee komt, frissere wind, die de kleuren van het water prachtig doet oplichten. Het water is helder, de horizon een afgetekende lijn en de zeetemperatuur voelt lekker warm.
De Levante is de wind die vanuit het land komt, warmere wind, die de zee troebel maakt en ook een beetje kouder. De Levante kan zich stevig laten voelen. Zoals die week voor ik hier was, in april. Toen blies hij muren om, rukte bomen uit en sleurde autodeuren uit hun hengsels.

Zo heb ik als bleu-ke de samenvatting begrepen. Een voortdurende metgezel dus, de wind. Op de straffere dagen voel ik dat hij mij luier maakt en verlies ik mijn focus. Hij maakt me ook nerveus, op mijn hoede, want alles klappert en kraakt en de bomen ruisen als hevige golven. Ik verwacht elk moment een grote bonk of klap van iets dat dan toch niet stevig vasthing. Ik ben geneigd om binnen te gaan zitten, met ramen en deuren toe en oorstopjes in. Maar dat doe je dus best niet. Op stap gaan, buiten komen, dingen ondernemen, go with the wind, van welke kant hij ook waait.

Misschien is het ook de wind waar de hond van de buren wat last van heeft, het zot in de kop. Toch zeker die nacht waarin hij met volle goesting zijn tanden in mijn beste wandelschoenen zette. Die stonden braaf onder het afdak te drogen van de regen. Maar ik vond ze de volgende ochtend terug, netjes naast elkaar onder de vijgenboom, compleet doorweekt en afgeknauwd. De schoenmaker heeft zijn best gedaan maar de reparatie ziet er uit als een mislukte huidtransplantatie.

Gisteren vroeg ik aan Nika of ze bij de bouw van haar houten huis rekening hadden gehouden met de zon, want ze heeft een terras waar je ‘s ochtends heerlijk kan ontbijten en eentje waar je ‘s avonds de zon prachtig ziet ondergaan. Neenee, zei ze, de architect heeft rekening gehouden met de Levante en de Poniente. ‘In this region, you have to consider the wind when you build.’

Zo, de Wind dus, noem hem niet zomaar Wind en geef hem een hoofdletter.
Dat zal je ook ervaren als je hier een tijdje komt wonen.
En als je dan plots op windstille dagen ontwaakt, dan weet je niet wat je overkomt.
Een heerlijke rust, buiten én binnen in je hoofd.